Τι Θεωρείται Μόρφωση;

  


   Τι θεωρείται μόρφωση; Υπάρχουν κάποια αυστηρά κριτήρια με την βοήθεια των οποίων χαρακτηρίζουμε κάποιον μορφωμένο και κάποιον άλλο αμόρφωτο; Φυσικά, οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ το ένα ή το άλλο. Υπάρχει κάποιος που είναι πολύ μορφωμένος και κάποιος άλλος ο οποίος έχει χαμηλό επίπεδο μόρφωσης. Αλλά χαμηλό για ποιόν; Για τον ίδιο ή για το κράτος;

   Ένα χαρτί σε κορνίζα σίγουρα αντικατοπτρίζει το επίπεδο μόρφωσης ενός ανθρώπου. Η πολιτεία έχει θεσπίσει νόμους οι οποίοι ορίζουν τα στάδια επιμόρφωσης των πολιτών: Δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, τριτοβάθμια εκπαίδευση (μεταπτυχιακά, διδακτορικά κλπ.). Η υποχρεωτική φοίτηση είναι μέχρι το γυμνάσιο. Δηλαδή, ένα παιδί που τελειώνει την Τρίτη γυμνασίου μπορεί να σταματήσει το σχολείο. Υπάρχουν οι τεχνικές σχολές στις οποίες μπορεί να πάει να σπουδάσει και να πάρει ένα χαρτί στα χέρια του. Αν πάρεις έναν άνθρωπο ο οποίος κάνει το διδακτορικό του στην Ιατρική και ένας άλλος ο οποίος έχει ένα δίπλωμα από τεχνικό λύκειο και τους συγκρίνεις, σίγουρα χωρίς δεύτερη σκέψη θα πείς ότι ο διδακτορικός είναι πολύ πιο μορφωμένος από τον απόφοιτο τεχνικού λυκείου.Γεγονός είναι ότι ο διδακτορικός έχει ξοδέψει απείρως περισσότερες ώρες μπροστά από ένα βιβλίο απότι ο απόφοιτος του τεχνικού λυκείου. Αλλά αυτό τον κάνει πιο μορφωμένο; ή το κράτος θεωρεί ότι είναι πιο μορφωμένος επειδή σπουδάζει πιο πολλά χρόνια;

   Ο Νομπελίστας Σεφέρης μελετούσε Μακρυγιάννη. Έναν άνθρωπο "αγράμματο", ο οποίος έμαθε να γράφει και να διαβάζει σε μεγάλη ηλικία. Φυσικά, ήταν άλλες εποχές και οι ευκαιρίες να μορφωθείς προφανώς δεν ήταν ίδιες. Όμως ο Σεφέρης ο οποίος ήταν μορφωμένος και με σημαντική κυβερνητική θέση, θεωρούσε ότι είχε πράγματα να διδαχθεί από τον "αμόρφωτο" Μακρυγιάννη. "Μεγάλο σχολείο η ζωή", θα ακούσεις πολλούς να λένε, ως επί το πλείστον από ανθρώπους οι οποίοι δεν έφτασαν στα ανώτερα κλιμάκια επιμόρφωσης που είχε να τους προσφέρει η χώρα τους, είτε λόγω των συνθηκών, είτε επειδή οι ίδιοι το επέλεξαν. Σίγουρα, θα βρείς πολλούς, οι περισσότεροι μορφωμένοι, οι οποίοι θα γελάσουν με αυτή την έκφραση και κατά βάθος την θεωρούν πρόφαση ή δικαιολογία που χρησιμοποιούν αυτοί που δεν "έπιαναν τα γράμματα".

   Αυτοί που "έλιωσαν πολλά παντελόνια" διαβάζοντας βιβλία και συγγράματα σχετικά με την επιστήμη τους θεωρούνται άνθρωποι μορφωμένοι και τις περισσότερες φορές οξυδερκείς. Τα διπλώματα στους τοίχους των γραφείων τους επιβεβαιώνουν το επίπεδο μόρφωσης τους. Αλλά επιβεβαιώνουν εγγυημένα και το επίπεδο της παιδείας τους; Πως μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι μπορεί το ίδιο εύκολα να βρούμε "αγράμματο" άνθρωπο με δομημένο λόγο και μετρημένη σκέψη και την ίδια στιγμή να βλέπουμε άνθρωπο με βαριές περγαμηνές ο οποίος να υποστηρίζει την άκρα δεξιά. Μπορείς να πεις ότι επειδή πιστεύει στον φασισμό δεν είναι μορφωμένος ή δεν μπορεί πλέον να εξασκεί την επιστήμη του; Φυσικά και όχι. Ή επειδή κάποιος έχει καλούς τρόπους και παιδεία από το σπίτι του, μπορούμε να τον κάνουμε διευθυντή στο CERN χωρίς να διαθέτει τα κατάλληλα διαπιστευτήρια;

   Θεωρώ ότι η μόρφωση και η παιδεία δεν είναι το ίδιο πράγμα. Ο περίτεχνος λόγος, η επίδειξη γνώσεων και ιδεών άλλων ανθρώπων δεν καθορίζουν το επίπεδο μόρφωσης, πόσο μάλλον την παιδεία ενός ανθρώπου. Υπάρχουν άνθρωποι "αγράμματοι" με τέτοιο πλούτο ψυχής που τους θεωρώ περισσότερο μορφωμένους ανθρώπους από άλλους πανεπιστημιακούς διανοούμενους. Στην αντίθετη περίπτωση, βιβλιοθήκες θα υπήρχαν μόνο στα σχολεία και στα πανεπιστήμια.

Εμπνευσμένες Σκέψεις

    Έβλεπα σήμερα ένα επεισόδιο από τη σειρά "Τhe Newsroom" και ξαφνικά ήρθε μια σκέψη που με χτύπησε πιο δυνατά και απ ότι θα μπορούσε ένας ταρίφας να χτυπήσει έναν ποδηλάτη ο οποίος έκανε το λάθος να μπει ανάμεσα σε αυτόν και στην λεία του (τον πελάτη ήθελα να πω).

   Τέλος πάντων, για αυτούς που δεν γνωρίζουν την σειρά, πρόκειται για ένα μεγάλο κανάλι της Αμερικής στο οποίο κεντρικός παρουσιαστής του βραδινού δελτίου ειδήσεων είναι ένας μετριοπαθής άνθρωπος ο οποίο ποτέ δεν έχει εκφράσει ανοιχτά την άποψη του για το αν κλίνει προς την αριστερά ή δεξιά (δημοκρατικούς και ρεπουμπλικάνους). Σε όλες τις συνεντεύξεις δεν έχει στριμώξει ποτέ κανέναν εκπρόσωπο του πολιτικού σκηνικού της χώρας (τι μου θυμίζει;) και περιορίζεται στο να παρακολουθεί την κοκορομαχία που ακολουθεί συνήθως μια συνάντηση των δύο εκπροσώπων των μεγάλων κομμάτων (σοβαρά τώρα, κάτι μου θυμίζει). Αυτό συμβαίνει μέχρις ότου κάποια στιγμή ξεσπάει ξεμπροστιάζοντας τα μεγάλα λάθη και των δυο πλευρών μπροστά στο τηλεοπτικό κοινό (και κάπου εδώ σταματάει να μου θυμίζει κάτι).
(Θεωρήστε για την παραπάνω παράγραφο ότι κάτι=ελληνική τηλεόραση)

   Για να μην τα πολυγράφω, από εκείνη την στιγμή προσπαθεί να ξεκινήσει ένα καινούριο concept από όπου θα κυνηγάει την αλήθεια και την σωστή ενημέρωση του κοινού ανεξαρτήτου κόστους. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο, ο παρουσιαστής (θεός ο Jeff Daniels στο ρόλο) προσπαθεί να οργανώσει ένα ντιμπέϊτ στο οποίο θα είναι προσκεκλημένοι όλοι οι υποψήφιοι ρεπουμπλικάνοι για το χρίσμα. Σκοπός του είναι να στριμώξει όλους τους καλεσμένους με δύσκολες ερωτήσεις, σε αντίθεση με ότι γίνεται μέχρι σήμερα. Όπως είναι λογικό, τα εμπόδια είναι πολλά.

   Κάπου εκεί, προσπαθούσα να θυμηθώ την τελευταία φορά που άκουσα πραγματικά δύσκολη ερώτηση σε ντιμπέϊτ Ελλήνων πολιτικών. Μετά από λίγο σταμάτησα αυτή την προσπάθεια και αναρωτήθηκα αν υπάρχει ακόμα και πρώτη φορά που άκουσα δύσκολη ερώτηση σε ντιμπέϊτ Ελλήνων πολιτικών. Αλλά ας μην μείνουμε μόνο στα ντιμπέϊτ καθώς αυτά γίνονται μια φορά στα τέσσερα χρόνια σαν τους Ολυμπιακούς ή σαν  το άλλαγμα του λαδιού της φριτέζας στο μέσο συνοικιακό σουβλατζίδικο. Από τις πρωινές μέχρι και τις βραδινές ενημερωτικές εκπομπές, σπάνια θα πετύχεις κάποια εύστοχη και δύσκολη ερώτηση από την μεριά του δημοσιογράφου. Ακόμα και άν γίνει αυτό, ο εκάστοτε πολιτικός θα ξεγλιστρήσει σαν χέλι, και θα την αποφύγει αναμασώντας την παπαριά του (εκτός από τον Βενιζέλο που λόγω μεγέθους δεν θα μπορέσει να κινηθεί σαν χέλι, αλλά θα τσουλήσει σαν χιονοστιβάδα αποφεύγοντας την ερώτηση).

   Φυσικά η ερώτηση δεν βρίσκει απάντηση ποτέ και εκεί ακριβώς είναι το λάθος του δημοσιογράφου. Αντί να επιμείνει στο να δοθεί μια απάντηση που τον ικανοποιεί, το αφήνει και περνάει εις βάρος του κόσμου που θέλει επιτέλους να ακούσει μια σοβαρή τοποθέτηση από μέρους ενός πολιτικού. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Άδωνι Γεωργιάδη. Ένας καθαρά δεξιός πολιτικός (το ότι στην πραγματικότητα είναι άκρο-δεξιός δεν μπορούσε να του προσφέρει καρεκλίτσα και για αυτό πρόδωσε την ιδεολογία του χωρίς δεύτερη σκέψη) όπου δεν χάνει ευκαιρία να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε ενημερωτική εκπομπή προσπαθώντας να πείσει τον κόσμο ότι για την κατάντια του Ε.Σ.Υ φταίνε αποκλειστικά οι κακοί συνδικαλιστές (προφανώς φταίνε και αυτοί αλλά μάντεψε σε ποιους χώρους ανήκουν.) Βγαίνει τόσο συχνά στην τηλεόραση γκαρίζοντας με αποτέλεσμα να μην ξέρει ποια τι να δηλώσει ότι επαγγέλλεται: βουλευτής ή show-man. Τον έχω πετύχει πολλές φορές (αναπόφευκτο είναι) και δεν θυμάμαι μία φορά να του έκανε κάποιος σοβαρή κριτική στα λεγόμενα και στους ισχυρισμούς του. Η "κουβέντα" σχεδόν πάντα οδηγούνταν στο να φωνάζει χωρίς λόγο προσπαθώντας να καλύψει τον συνομιλητή του ακόμα και αν αυτός δεν ήταν δημοσιογράφος (από περιέργεια, ας σκεφτούμε ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνει κάποιος σε μία κουβέντα όταν ξεμένει από επιχειρήματα.)

   Ποτέ δεν είχαμε σοβαρή ενημέρωση ή την προβολή μιας σοβαρής συζήτησης ανάμεσα σε υποψηφίους των κομμάτων από την μεριά των Μ.Μ.Ε. γιατί πολύ απλά οι άνθρωποι που τους ανήκουν αυτά τα κανάλια δεν ενδιαφέρονται για την σωστή και αμερόληπτη ενημέρωση των τηλεθεατών. Αυτό που τους νοιάζει είναι να αξιοποιήσουν τα συμφέροντα τους και να προβάλλουν αυτό που πουλάει περισσότερο για τον κόσμο. Ο κόσμος ορίζει την ποιότητα της τηλεόρασης μέσα από τα νούμερα τηλεθέασης. Πιστεύω ότι η ποιότητα της τηλεόρασης καθρεφτίζει απόλυτα την συνείδηση και την ποιότητα των ανθρώπων που την παρακολουθούν. Και το ίδιο ισχύει για το μεγάλο κτίριο απέναντι από την πλατεία Συντάγματος.

Χρυσή Αυγη: Πολιτισμικό σούρουπο

     Όλα άρχισαν (ή μήπως όχι;) με τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου. Ο πολιτικός χώρος στον οποίον δραστηριοποιούνταν δεν έχει καμία σχέση. Το θύμα δεν έχει ταυτότητα. Σημασία έχει ότι η Ελλάδα μετράει ακόμα μια απώλεια, η οποία το δίχως άλλο πρέπει να βαραίνει αποκλειστικά τα κόμματα του "συνταγματικού τόξου" (και μη) και τα πάσης φύσεως Μ.Μ.Ε. που ξαφνικά έχουν βαλθεί να δείξουν στον κόσμο τι κρύβεται πραγματικά πίσω από την οργάνωση της Χρυσής Αυγής.

     Λίγο πριν τον Ιούνιο του '12 που πραγματοποιήθηκαν οι βουλευτικές εκλογές, έβγαιναν διάφορες δημοσκοπήσεις, πολλές από τις οποίες αν και κατευθυνόμενες, έδειχναν ξεκάθαρα την στροφή του κόσμου στην Χρυσή Αυγή. Άλλοι λόγω αντίδρασης, άλλοι λόγω του μεταναστευτικού που είχαν άμεσα προβλήματα και άλλοι γιατί το θεωρούσαν cool (καταραμένα άμυαλα πιτσιρίκια) στρέφονταν εκεί. Τα κανάλια και οι διάφορες εφημερίδες, επειδή πάσχιζαν να ενισχύσουν τα ποσοστά των κομμάτων από τα οποία χρηματοδοτούνταν, δεν ασχολήθηκαν όσο έπρεπε με το φαινόμενο της, όπως φαίνονταν βέβαιης, εισόδου της Χρυσής Αυγής στη βουλή.


     Έτσι, το φασιστικό κόμμα, με απαίτηση του ελληνικού λαού, και απολύτως δημοκρατικά, μπήκε στη βουλή (ειρωνικό έτσι;). Τα κόμπλεξ και το μυαλό (είδατε που είναι χιουμοριστικό το blog;) που κουβαλάνε τόσα χρόνια φάνηκε από τις πρώτες μέρες με το περιβόητο "εγέρθητω", που ακόμα και αυτό αν και λάτρεις της ιστορίας μας και της γλώσσας μας, δεν ξέρουν να το πουν σωστά. Για άλλη μια φορά τα Μ.Μ.Ε. έπρεπε να οργανώσουν την προπαγάνδα της καινούριας κυβέρνησης αφήνοντας λίγο χρόνο για να ασχοληθούν με αυτό το φλέγον θέμα. Η "δημοκρατική" δράση τους συνεχίστηκε με την επίθεση σε μετανάστες και σε λαϊκές παίρνοντας τον νόμο στα χέρια τους. Καμία ιδιαίτερη αντίδραση από πλευράς κυβέρνησης καθώς εξυπηρετούσαν τον σκοπό τους. Αντιπροσωπεύοντας επάξια με τους τραμπουκισμούς τους, την οργή του λαού, ήταν άλλη μια "ανακουφιστική βαλβίδα" στο καζάνι που βράζει. Σταδιακά απομόνωσαν τα μέλη της Χρυσής Αυγής από τα πάνελ τους και τα τηλεοπτικά παράθυρα ενισχύοντας την δημοτικότητά τους. Τους μετέτρεψαν σε θύματα της λογοκρισίας, τους φασίστες. Πιστεύω ότι αν τους άφηναν να συνεχίσουν να βγαίνουν και να λένε την άποψη τους, όλοι αυτοί οι μικροτσούτσουνοι στρατόκαυλοι, θα καταλάβαινε ο κόσμος με τι πραγματικά είχε να κάνει και θα τους εξοστράκιζε.

     Φτάνουμε στο σήμερα και στην στυγερή δολοφονία του Παύλου Φύσσα, από έναν εκτελεστή της οργάνωσης. Οι λόγοι που κρύβονται πίσω απο την δολοφονία μπορεί να είναι περισσότεροι από τους προφανείς.Φαίνεται ότι πλέον αυτό το όργανο της κυβέρνησης χάνει την χρησιμότητα του, και πάει σιγά σιγά για απόσυρση με έκτακτες εκπομπές και αποκαλύψεις από "πρώην χρυσαυγίτες" που δείχνουν τι εστί πραγματικά Χρυσή Αυγή.Εντωμεταξύ από την στιγμή που όλη μέρα ασχολούμαστε με αυτό το θέμα, η κυβέρνηση είναι ελεύθερη να περάσει τα μέτρα που δεν πρόλαβε να περάσει τον Αύγουστο. Έχουμε αναλωθεί τόσο πολύ στο να ανακαλύψουμε τι κρύβεται πίσω από τα φουσκωτά μπράτσα και τα κενά κεφάλια των ξυρισμένων φλώρων, που δεν αναρωτιέται κανείς πώς φτάσαμε στο σημείο να τους φέρουμε στο προσκήνιο ευθύς εξαρχής. Αυτοί πάλι που ψάχνουν απαντήσεις, κάνοντας τις σωστές ερωτήσεις προφανώς δεν έχουν βήμα στα κατευθυνόμενα μέσα.



    
     Κοιτάμε να σβήσουμε την φωτιά, αλλά δεν αναζητούμε την πηγή της. Έχουμε συγχωνεύσει λανθασμένα τον ορισμό  λέξεων όπως αριστερός-κομμουνιστής και πατριώτης-εθνικιστής σε τέτοιο βαθμό ώστε πλέον η γραμμή που χωρίζει αυτές τις έννοιες να είναι πλέον αδιόρατη. Χωνεύτε το: Ειναι διαφορετικό το να θέλεις το καλό της πατρίδας σου και άλλο το να θες το καλό της πατρίδας σου εις βάρος των άλλων λαών. Το δικαίωμα που σου δίνει η χώρα να φωνάζεις: "Αίμα, Τιμή, Χρυσή Αυγή" ελεύθερα, συνοδεύεται και από κάποιες υποχρεώσεις. Η παιδεία είναι το όπλο απέναντι σε αυτό το μόρφωμα και δυστυχώς στην Ελλάδα, η κρίση μας ανάγκασε να πουλήσουμε τα πυρομαχικά...

Τυφλός Πλούτος, Μουγγός Λαός. Τις πταίει;

  


     Μπορεί από τον τίτλο να ψυλλιαστήκατε που θα στηρίζεται το θέμα του σημερινού άρθρου. Πρόσφατα παρακολούθησα τον Πλούτο του Αριστοφάνη σε μετάφραση, μουσική και σκηνοθεσία Διονύση Σαββόπουλου. Για αρχή να πω ότι βρήκα ευχάριστη την δική του εκδοχή. Γενικά απεχθάνομαι την ριζική αλλαγή ενός έργου της αρχαιότητας ώστε να "ταιριάζει" στην σημερινή εποχή. Ο Νιόνιος κατάφερε και κράτησε μια ισορροπία ανάμεσα στο παλαιό και στο σύγχρονο. Διατήρησε πολλά στοιχεία από την αρχαία κωμωδία, αλλάζοντας κάποια ονόματα τα οποία είναι λογικό να μην μπορεί να διατηρηθούν καθώς αναφέρονται σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε αρα πρέπει να αντικατασταθούν με κάτι αντίστοιχο που γνωρίζουμε εμείς.

     Η ιστορία λίγο πολύ γνωστή: ο θεός Πλούτος είναι τυφλός και έτσι δεν μπορεί να ξεχωρίσει τους τίμιους από τους άτιμους και έτσι δεν μπορεί να μοιράσει τον πλούτο σωστά με αποτέλεσμα οι τίμιοι να είναι φτωχοί και οι άπληστοι να μην ξέρουν τι έχουν (πόσο επίκαιρο). Τον θεό συναντάει ένας Αθηναίος, ο Χρεμύλος, ο οποίος με την βοήθεια του δούλου του αποφασίζει να τον πάει στον Ασκληπίο για να ξαναβρεί το φως του και να δώσει τα πλούτη στους τίμιους (συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου). Πραγματικά είναι δύσκολο να υπάρξει πιο επίκαιρο θέμα από την άδικη κατανομή του πλούτου από κτίσεως κόσμου. Κάποια στιγμή στο έργο παρουσιάζεται η Πενία ισχυριζόμενη ότι είναι λάθος αυτό που πάνε να κάνουν και ότι θα το μετανιώσουν καθώς, άμα όλοι γίνουν πλούσιοι ποιοι θα είναι αυτοί που θα συμμετέχουν στις τέχνες και στις δουλειές. Ολόκληρο το έργο στηρίζεται στην αντιπαράθεση του αισθήματος δικαίωσης του Χρεμύλου και της τετράγωνης λογικής της Πενίας. "Πενία τέχνας κατεργάζεται", ισχυρίζεται η θεά και αυτό είναι τροφή για σκέψη για τον θεατή.

     Επιστρέφοντας στο σήμερα αντιλαμβανόμαστε πόσο τραγικά επίκαιρος είναι ο Αριστοφάνης σε αυτό του το έργο. Αλληγορικά αποδίδει την άδικη κατανομή του πλούτου στην έλλειψη όρασης του Πλούτου. Μήπως όμως φταίει πραγματικά ένα άλλο είδος αναπηρίας (αυτή τη φορά του Λαού) για την κατάληξη αυτή του πλούτου. Η χώρα αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα πολλά χρόνια  αλλά ας μην πάμε μακριά. Ας μεταφερθούμε στο τέλος της Χούντας. Η παραπαίουσα δικτατορία αφήνει την χώρα ακυβέρνητη και έρχεται ως Μεσσίας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για να την επαναφέρει στο δρόμο της δημοκρατίας. Κυριολεκτικά τον περίμεναν με κεριά στο αεροδρόμιο. "Μπροστά στην αναβροχιά, καλό είναι και το χαλάζι" λέει ο σοφός λαός και δεν έχει άδικο. Όπως είναι φυσικό η δεξιά δεν είναι αυτό που περίμενε ο Λαός και το '81 εμπιστεύθηκε την διακυβέρνηση της Ελλάδας στον Ανδρέα Παπανδρέου και στο "σοσιαλιστικό" του κίνημα. Πράγματι η ψαλίδα έκλεισε και δημιουργήθηκε η περιβόητη μεσαία τάξη. Λες και ο πλούτος ξαφνικά βρήκε το φως του και πήγαινε στον κόσμο που πραγματικά το άξιζε.

     Το κόστος αυτής της κοινωνικής πολιτικής ξέρουμε πολύ καλά ποιο είναι γιατί τώρα το πληρώνουμε. Πολύ απλά γιατί αυτές οι παροχές έγιναν με δανεικά λεφτά με παράλληλη αποβιομηχανοποίηση της χώρας και καταβαράθρωση της πρωτογενούς παραγωγής με ανεξέλεγκτες επιδοτήσεις από τα ευρωπαϊκά ταμεία. Το δημόσιο γέμισε κομματόσκυλα (από όλα τα κόμματα) και φτάσαμε στο σημείο να πηγαίνεις σε δημόσια υπηρεσία και να σε εξυπηρετούν (άδικη χρήση της λέξης) λες και σου κάνουν χάρη. 39 χρόνια τώρα ο Λαός μουγγός. Κάποιοι γιατί βολεύτηκαν, κάποιοι γιατί δεν ασχολούνται και οι υπόλοιποι νιώθουν ότι πλέον η αντίδραση είναι μάταιη.

     Ο Λαός αντί να ψηφίζει, πηγαίνει στην παραλία ( για αυτό οι εκλογές είναι συνήθως καλοκαίρι αποτι φαίνεται) και η ψήφος διαμαρτυρίας του ήταν η Χρυσή Αυγή. Εκεί που λες ότι δεν μπορεί να πέσει πιο χαμηλά η νοοτροπία μας και ο τρόπος σκέψης μας. Η μερίδα κόσμου που τους ψήφισε είναι διαφόρων τάξεων και ηλικιών: από μιοκροτσούτσουνους  πιτσιρικάδες που θεωρούν μαγκιά να στηρίζουν ένα φασιστικό κόμμα μέχρι μεγάλους ανθρώπους κάτοικοι διαφόρων περιοχών της Αθήνας που έχουν κατακλυστεί από λαθρομετανάστες (άλλο ένα μέτρο της "σωτήριας" δεξιάς). Πολιτικοποιημένη νεολαία δεν μπορεί να υπάρξει καθώς ο ρόλος της περιορίζεται στο να παπαγαλίσει γνώση και να βγει κόμματοσκυλο από την γραμμή παραγωγής των κομμάτων που έχουν μπει για τα καλά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Άρα έχουμε μηδαμινή αντίδραση με την πρωτοπόρα αριστερά να είναι της λογικής: "αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας" θαρρείς και παίζει και αυτή τον ρόλο της σε αυτό το παιχνίδι χρήματος και εξουσίας.

     Έτσι, μήπως τελικά δεν φταίει ο Πλούτος που δεν ξέρει που πηγαίνει, αλλά αυτός ο Λαός ο οποίος δεν ξέρει, ή σε περιπτώσεις δεν θέλει, να μιλήσει; Δώσε στον άνθρωπο εξουσία (ή χρήμα) και θα δείξει το αληθινό του πρόσωπο.  Η Πενία ανησυχεί για την κατάληξη του απλού κόσμου της Αθήνας μόλις γευτεί την ευμάρεια που του υποσχέθηκε ο Πλούτος. Κάτι μπορεί να ξέρουν για αυτό όλοι αυτοί οι άνθρωποι που το 1973 τύπωναν προκηρύξεις και φώναζαν συνθήματα υπέρ της δημοκρατίας και της επαναφοράς της εξουσίας στα χέρια του Λαού.

"Το καλοκαιράκι.... στην ακρογιαλιά". -Σκάστε ρε μαλάκες να κοιμηθουμε. Σεπτέμβρης μπήκε.

     

     Άλλο ένα καλοκαίρι πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε. Ένα συνηθισμένο ελληνικό καλοκαίρι. Με τον κόσμο να γεμίζει τις παραλίες, παράνομα κλεισμένες και μη, την κυβέρνηση να περνάει στη λούφα τα μέτρα που δεν θέλει να βγουν στην φόρα και τον ήλιο να βομβαρδίζει αβασάνιστα το δέρμα μας με υπεριώδη ακτινοβολία. Ομολογώ ότι το καλοκαίρι δεν είναι η αγαπημένη μου εποχή του χρόνου. Μετεωρολογικά τουλάχιστον. Κατά τα άλλα είναι καλά γιατί δεν έχουμε σχολές/σχολεία κλπ. αλλά  υπάρχουν  ελπίδες για καμία άδεια από τη δουλειά (σε άλλες χώρες φαντάζομαι).

     Για αυτούς που περνάνε τις διακοπές τους εντός Αθηνών μπορούν να εκτιμήσουν την πόλη, όντας άδεια, όπως ποτέ άλλοτε. Ωστόσο, τα τσιμέντα των κτιρίων εκπέμπουν περισσότερη θερμότητα και από την υψικάμινο της χαλυβουργικής κατά τη διάρκεια της ημέρας και οι μετακινήσεις με τα Μ.Μ.Μ γίνονται ακόμα πιο επώδυνες από αυτά που περιγράφει ο φίλος Whisper. Ειδικά αν είσαι σε λεωφορείο που περνάει από κέντρο και έχει μέσα αλλοδαπούς, καλή σου τύχη. Όχι ότι δεν έχουμε και Έλληνες βρομιάρηδες αλλά και αυτοί κέντρο πάνε οπότε είναι όλοι μαζεμένοι στο ίδιο λεωφορείο. Η ζαλάδα που θα νιώσεις δεν θα είναι από τον οδηγό που την έχει δεί Ken Block, αλλά από την έλλειψη οξυγόνου που οδηγεί τον εγκέφαλο σε δυσλειτουργία. Στο σπίτι τα πράματα είναι κάπως καλύτερα ωστόσο όχι λόγω του κλιματιστικού. Με τον πρώτο λογαριασμό της ΔΕΗ παθαίνεις ανεύρυσμα οπότε ψάχνεις οικονομικότερους τρόπους για να δροσιστείς. Γεμίζεις τα δωμάτια ανεμιστήρες τόσο ώστε να χρειαστεί να πάρεις ειδική άδεια για αιολικό πάρκο από το κράτος.

     Στην περίπτωση που είσαι κάπου στην επαρχία, μπορεί να γλιτώνεις την ασφυκτική ζέστη ωστόσο η μεγαλύτερη πληγή του καλοκαιριού παραμονεύει παντού: ΤΑ ΚΟΥΝΟΥΠΙΑ (ντουμ ντουμ ντουυυυυυυμ).  Κανένα μέτρο δεν φαίνεται να είναι αρκετό για αυτές τις ιπτάμενες αιμορουφήχτες. Απο φιδάκια και μπουκαλάκια που βάζουμε στην πρίζα μέχρι έξυπνες σίτες (πωλείται με πιστοποίηση i.q. test). Ειδικά σε περιοχές με στάσιμο νερό κάνε το λάθος να ανάψεις φως σε εξωτερικό χώρο. Θα στην πέσουν χειρότερα και από την 4η πληγή του Φαραώ. Σε 3 λεπτά θα χρειαστείς μετάγγιση αίματος για να συνέλθεις από την αφαίμαξη. Το κυνήγι των κουνουπιών αποτελεί ένα από τα πιο διαδεδομένα χόμπι του καλοκαιριού που συνοδεύεται και απο εξειδικευμένα εξοπλισμό. Η πιό απλή μορφή του δεν απαιτεί κάποιο εργαλείο καθώς τα κυνηγάς με τα χέρια. Προχωρώντας σε πιο περίπλοκες μεθόδους συναντάμε την κλασσική μυγοσκοτώστρα, την παντόφλα και πλέον υπάρχει και η ρακέτα με μπαταρίες που εφαρμόζει μια τάση στο σύρμα που έχει. Θα τα βρείτε σε εξουσιοδοτημένα φανάρια από πακιστανούς με την εγγύηση της κινέζικης βιομηχανίας. Αρκετά ευχάριστη ασχολία που συνοδεύεται από τον ήχο και την μυρωδιά του φρεσκοψημένου μαμουνιού. Πάντως το καλύτερο εργαλείο που έχω βρει είναι ενα ζευγάρι μικρών χεριών που τα οπλίζεις και πατώντας την σκανδάλη κλείνουν ζιπάροντας το κουνούπι. Οι κατασκευαστές μάλιστα έχουν βάλει και στόχο στη μέσα μεριά για να βαθμολογείς.

     Κάθε καλοκαίρι κλείνει με τον καλύτερο τρόπο: την αποστολή των εκκαθαριστικών σημειωμάτων της εφορίας. Τι καλύτερο από το να γυρνάς μετά απο τις διακοπές σου και να βρίσκεις στο γραμματοκιβώτιο σου τον φάκελο με τις λέξεις "Υπουργείο Οικονομικών". Στην καλύτερη περίπτωση σε προσγειώνει απότομα στην πραγματικότητα. Στην χειρότερη μπορεί να σε οδηγήσει στο να προσγειωθείς στο πεζοδρόμιο απο την ταράτσα του σπιτιού σου.

Μόδα Τσόντα και Καγκούρια

     

     Γενικά, δεν είμαι άνθρωπος που ακολουθεί την μόδα. Ούτε καν κάποιος που παρακολουθεί την μόδα. Θα έλεγα ότι παρατηρώ και τρώω στη μάπα την μόδα. Η τυφλή υπακοή πολλών στην μόδα, είναι ένας από τους κύριους λόγους που πιστεύω ότι μια ηλιακή έκρηξη θα λυτρώσει το σύμπαν, μέσω της εξόντωσης των ανθρωπίνου γένους. Όχι, δεν είμαι χρυαυγήτης. Πιστεύω στην ελευθερία επιλογής των ανθρώπων, αλλά όταν οι επιλογές σου κατευθύνονται αποκλειστικά από το ρεύμα της εποχής, τότε δεν είναι δικαίωμά σου αλλά η μαλακία που σε δέρνει. Και εμένα είναι δικαίωμα μου να μην θέλω να βρίσκομαι στην Πάτρα εποχή Αποκριών κάθε φορά που βγαίνω έξω.
     
     Κατά καιρούς υπήρχαν διάφορες μόδες. Άλλες πετυχημένες και άλλες σκέτη αποτυχία όπως είναι πολλές από τις σημερινές. Από τις πρώτες που παρατήρησα ήταν αυτή με το ανεκδιήγητο παντελόνι με ύφασμα τέντας με ρίγες που συνδυαζόταν με ξεσκισμένη μπλούζα λες και λίγο πριν πάλευες με λυσσασμένα σκυλιά, και απαραίτητα κατεστραμμένα all-star, τόσο διαλυμένα που να μοιάζουν πλέον με παντόφλες παραλίας. Ορισμένα είχαν τόσες παραμάνες πάνω τους για να δίνουν στύλ αλλά και να το κρατάνε στη θέση του, που τύφλα να έχει το κουτί ραπτικών της γιαγιάς σου. Όλο αυτό το σετ έμοιαζε τόσο μπιχλέξ που πίστευες ότι θα γυρνούσε κάποια στιγμή αυτός και θα σου ζήταγε πενηντάλεπτο για τυρόπιτα.
    
     Στον αντίποδα, έχουμε τον 19χρονο αυνάνα-γιάπη. Συνήθως, έχει ύφος χιλίων καρδιναλίων, όταν περιδιαβαίνει τους διαδρόμους της Νομικής, της μόνης σχολής που είναι αρκετά καλή για αυτόν σύμφωνα με τους γονείς τους που δεν ξέρουν τι έχουν. Πίσω όμως από το υπεροπτικό βλέμμα κρύβεται η δυστυχία που του προκαλεί η σχολή που διάλεξε η φιλόδοξη μάνα του για αυτόν. Θα τον πετύχεις να φοράει πουκάμισο, παντελόνι με τσάκιση και παπούτσι επίσημο χωρίς κορδόνι λες και θέλει να είναι έτοιμος ανα πάσα στιγμή για την ορκωμοσία του ή για γάμο.

     Και περνάμε στο νέο σχετικά καρκίνωμα της εποχής: τους hipsters. Άλλη μια μόδα της Αμερικής που άργησε μια μέρα και μας ήρθε καθυστερημένα. Ξεχωρίζει από μακριά με τα μεγάλα γυαλιά με σκελετό, που δεν τα χρειάζεται απαραίτητα, με το καρέ πουκάμισο και τα 15 διαφορετικά προϊόντα της Apple που από τα σήματα που εκπέμπουν συνολικά, έχει επιβαρύνει περισσότερο την υγεία του από τους πιλότους που τσιμέντωναν από τα αεροπλάνα το Chernobyl. Θα τους πετύχεις σε μαγαζί με αντίκες ή σε κάποιο Apple-Store να ξοδεύουν ασύστολα λεφτά. Είναι υπεύθυνοι για το 75% των πωλήσεων της εν λόγω εταιρίας (άτιμο marketing τα βρήκες πάλι τα κορόιδα που χρειαζόσουν). Το άλλο 25% δεν είναι hipsters αλλά τα αγοράζουν για τον ίδιο λόγο: για να ξεχωρίσουν από τη πλέμπα. Επίσης έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: είναι και αυτοί μαλάκες.

     Όσον αφορά τις γυναίκες, θα μπορούσαν να γραφτούν τόμοι ολόκληροι για την δολοφονία της αισθητικής μας σε καθημερινό στάδιο. Ειδικά τα πιτσιρίκια, σε μια προσπάθεια να τα πετάξουν όλα έξω αλλά να μην τα πουν και πουτάνες (που είναι), καταλήγουν σε τραγελαφικές επιλογές. Τον χειμώνα είχαμε τους σκούφους με τα καζανάκια που κρέμονταν από τα πλάγια, τα οποία βρήκαν απήχηση και στα δύο φύλα, τις μπότες - αποστολή στην Αρκτική, και ασχολίαστα γάντια. Το καλοκαίρι τα πετάνε όλα αλλά μπορεί να δείς fail συνδυασμό πουκάμισο με κολάν ή σορτσάκι με μπότα που έχει επένδυση γούνας. Γιατί μπορεί οι μύκητες που θα βγουν στα πόδια σου καλοκαιριάτικα να κάνουν πάρτι αλλά αφού είναι ωραίο το αποτέλεσμα.... 

     Τα αγόρια πάλι λανσάρουν το παπούτσι-γίγας λες και έχουν δυσπλασία στα πόδια, σε συνδυασμό με φανελάκι για να δείχνουν τα ανύπαρκτα μπράτσα τους. Ο κάγκουρας είναι μια κατηγορία μόνος του σαν τον homo sapiens και βρίσκεται ανάμεσά μας.

     Όπως φαίνεται λοιπόν η μόδα όσον αφορά την ένδυση έχει προεκτάσειςς και στην κουλτούρα και συμπεριφορά αυτών που την υποστηρίζουν. Για αυτό το λόγο δεν είναι προκατάληψη πολλές φορές να κρίνεις κάποιον απλά και μόνο απο την εξωτερική του εμφάνιση. Συμφωνώ με αυτό που λέει οτι η εξωτερική μας εμφάνιση ειναι ο καθρέφτης της ψυχής μας και όταν τα ρούχα φωνάζουν από χιλιόμετρα, είναι εύκολο να βάλεις ταμπέλα σε κάποιον. Αυτό βέββαια δεν ειναι σωστό, αλλα σε πάμπολες περιπτώσεις θα πέσεις μέσα. Άν έχεις αμφιβολίες μπορείς να περιμένεις να ανοίξει το στόμα του.

Κυρακή του Πάσχα (γιορτή και σχόλη) να ήταν η ζωή μας όλη

     Άλλο ένα Πάσχα λοιπόν ήρθε φέρνοντας την εβδομάδα των Παθών και τέλος το αποκορύφωμα αυτής της βδομάδας: ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ. Ξέρω πολύ καλά οτι όλοι τώρα τρίβετε το στομάχι σας και ακονίζετε την πιρούνα σας. Όσοι έχουν θρήσκους γονείς ή πιστεύουν οι ίδιοι στο έθιμο της νηστείας, έχουν δύο λόγους για να περιμένουν με ανυπομονησία την Κυριακή του Πάσχα. Καλά κάνεις και εσυ ρε λεχρίτη άθεε που νυστεύεις για δύο μέρες. Δεν θα πάθεις κάτι αν φας δύο φορές λιγότερες απο τα MacDonalds. Να περισσέψει και για την Karina κάνα μπιφτέκι για πρώτες ύλες σωληνώσεων.
 
    Ίσως να μην το γνωρίζατε αλλα παλιά η νηστεία ήταν πιο σκληροπυρηνική. Δεν έτρωγαν σχεδόν τίποτα. Ωστόσο για ανθρωπιστικούς λόγους βρήκαν ένα παραθυράκι στους θείους νόμους και μπορείς να φάς το οτιδήποτε αρκεί να μην έχει αίμα. Ωστόσο, την Μεγάλη Παρασκευή ειναι το αποκορύφωμα για όσους νυστευουν σοβαρά, καθώς μπορείς να φάς μόνο ελιές και φαντάζομαι τα χόρτα που έχει η γλάστρα σου. Fun fact: Μπορείς να φάς ελιές αλλά όχι λάδι. Αυτό συμβαίνει γιατί η ελιά θεωρείται καρπός της γής, ενώ το λάδι προϊόν επεξεργασίας.

    Το μεγάλο Σάββατο υπάρχει η πρώτη ανάσταση στις 12 το μεσημέρι για αυτούς που είναι ετοιμοι να φάνε τον καναπέ του σαλονιού απο την πείνα. Ουσιαστικά είναι μία πρόφαση για να σαβουριάσεις οτιδήποτε εκτός απο κρέας ώστε να σε κρατήσει μέχρι την ώρα της μαγειρίτσας. Το βράδυ είναι η ώρα της Ανάστασης. Όλοι χαίρονται για την Ανάσταση του Χριστού και εσύ χαίρεσαι για την μαγειρίτσα που σε περιμένει σπίτι αχνιστή και γεμάτη ΚΡΕΑΣ (ναι ρε φίλε επιτέλους πρωτεϊνη). Άν είσαι μικρός οπωσδήποτε θα πετάξεις βαρελότα και γουρούνες την ώρα της Ανάστασης (συνήθως πιο νωρίς γιατί δεν μπορείς να κρατηθείς). Άν είσαι λίγο μεγαλύτερος, θα αρχίσεις στα βρισίδια τα "μαλακισμένα που σε ξεκουφαίνουν". Μετά θα φύγεις τρέχοντας για να φάς ότι υπάρχει πάνω στο τραπέζι.

     Άν είσαι μεγάλος λεχρίτης, θα ξυπνήσεις κάποια στιγμή την Κυριακή απο την τσίκνα που θα σου τρυπάει τη μύτη. Σε περίπτωση που είσαι αρκετά άντρας για να γνωρίσεις ότι είναι δουλειά σου να φέρνεις το κρέας στο σπίτι (ή τουλάχιστον ότι είναι δουλειά σου να το φέρεις απο το κρεοπωλείο αν δεν εισαι τοσο brutal για να το σφάξεις μόνος σου), θα ξυπνήσεις απο νωρίς για να βοηθήσεις στο σούβλισμα. Όλοι το παίζουμε ζωόφιλοι αλλα λίγους έχω δεί να τους ενοχλεί ιδιαίτερα η σούβλα που εξέχει απο το κεφάλι του αρνιού. Το άναμμα της φωτιάς για τα κάρβουνα είναι ίσως το πιό δύσκολο κομμάτι, ειδικά αν δεν γνωρίζεις. Οπότε αφήνεις πατέρα ή θείο να βγάλει το φίδι απο την τρύπα, όσο εσύ διώχνεις τις μύγες απο το μόσχο σου.

     Η συνέχεια γνωστή. Ξεκινάει το αργό ψήσιμο του αρνιού, εννοείται με μοτεράκι για να μην πιαστεί το χέρι. Λίγο πρίν το μεσημέρι θα γίνει το κακό και η μάνα θα βγάλει μερικα "μεζεδάκια" για την όρεξη: αυγα που περίσσεψαν απο χτές, ντομάτα, αγγούρι, φέτα, τζτζίκι και οτιδήποτε άλλο μπορεί να κοπεί στα τέσσερα για μεζέ. Στο τέλος το τραπέζι με τους μεζέδες θυμίζει το τραπέζι του χωριού στό τέλος κάθε ιστορίας του Αστερίξ. Άν παίξεις σωστά τα χαρτιά σου θα μείνει χώρος για τον κεντρικό προσκεκλημένο που γυρίζει νωχελικά στη σούβλα. Άν είσαι γατάκι θα πέσεις με τα μούτρα και μετα δεν θα μπορείς να ευχαριστηθείς το κυρίως πιάτο. Γενικά αν εμπιστευόσουν την δίαιτα σου, αποκλειστικά στη μάνα με το σύνδρομο της κατοχής, θα ήσουν σαν αυτόν. Οπότε μην πέσεις στην παγίδα και φέτος. Αν υπάρχει κοκορέτσι και σου αρέσει, βγαίνει νωρίτερα οπότε κινδυνεύεις και απο εκεί.

    Η μεγάλη στιγμή φτάνει και το αρνί βγαίνει λίγο-λίγο. Οι πέτσες χωνεύονται ήδη γνωρίζοντας οτι θα το μετανιώσεις αργότερα που οι μισές σου αρτηρίες θα είναι πιο μπουκωμένες και απο την εθνική Κορίνθου-Πατρών όταν πέφτεις πίσω απο τρακτέρ. Ξέχασε μπύρες και κρασιά. Η coca-cola με το ανθρακικό απαραίτητος σύμμαχος στην προσπάθεια σου να εξαφανίσεις τα τελευταία ίχνη του μπουτιού που πήρες δικαιωματικά.

    Γενικά, ήταν μια γεμάτη μέρα. Τουλάχιστον για το στομάχι σου. Έφαγες σαν ζώο και το σημαντικότερο είναι οτι μαζεύτηκε μετά απο καιρό όλη η οικογένεια μαζί. Στο τέλος όλοι πέρασαν καλά και το ευχαριστήθηκαν. Δυστυχώς το αρνί, πιθανότατα να έχει αντίθετη άποψη...